Τα παλιά χρόνια, αν και οι καρέκλες δεν ήταν πολύ ακριβές για να τις αγοράσει κάποιος, τις έπαιρναν κυρίως οι επαγγελματίες και όσοι είχαν οικονομική άνεση.
Στα σπίτια, υπήρχαν συνήθως λίγες καρέκλες, που χρησιμοποιούνταν περισσότερο σε γιορτές και σε διάφορα ευχάριστα ή δυσάρεστα γεγονότα, για να κάθονται οι επισκέπτες. Αν ο κόσμος ήταν πολύς και δεν επαρκούσαν, χρησιμοποιούνταν σκαμνιά, κασέλες και μπαούλα που υπήρχαν στο σπίτι.
Ο καρεκλάς, ήταν ο επαγγελματίας που είτε γύριζε τις γειτονιές και επισκεύαζε χαλασμένες καρέκλες, είτε έφτιαχνε καινούργιες σε διάφορα είδη, ανάλογα τις ηλικίες στις οποίες απευθύνονταν. Έφτιαχνε ειδικά καθίσματα για μωρά, για παιδιά και ενήλικες και έπρεπε να είναι ταυτόχρονα καλλιτέχνης και τεχνίτης για να είναι καλός στη δουλειά του.
Τα υλικά που χρησιμοποιούσε ήταν κυρίως ξύλο για τον σκελετό και βούρλα για τις ψάθες. Το ξύλο έπρεπε να είναι ανθεκτικό, για να μην σπάει και μαλακό για να μπορεί να το δουλεύει εύκολα, γι' αυτό, το έπαιρνε από συγκεκριμένα δέντρα, όπως τον πλάτανο.
Η διαδικασία που ακολουθούσε για να φτιάξει μια νέα καρέκλα δεν ήταν εύκολη αφού έπρεπε να κόψει, να σκαλίσει και να ενώσει τα διάφορα κομμάτια της καρέκλας χρησιμοποιώντας απλά εργαλεία όπως ο σάρακας, το πριόνι, το σκεπάρνι, η πένσα, ο ξυλοφάς και το σκαρπέλο.
Σήμερα, δεν υπάρχουν πια καρεκλάδες στα χωριά της Ρόδου. Το επάγγελμα έχει εγκαταλειφθεί γιατί ο κόσμος αγοράζει φθηνές πλαστικές, σιδερένιες ή ξύλινες καρέκλες και όχι την παραδοσιακή ψάθινη ή ξύλινη καρέκλα που δεν είναι πια της μόδας.
Μανώλης Σακελλάρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου