Κάθε παιδί σε μικρή ηλικία θα ήθελε να
ξεχαστεί να παίξει ,να γελάσει να διασκεδάσει σε μια περίοδο φτώχειας όπως ήταν
η εποχή που ζούσαν οι γονείς και οι παππούδες μας. Αυτή τη χαρά, την έπαιρναν
από τα παιχνίδια που έπαιζαν στις γειτονιές και τις αλάνες με τους φίλους και τους
συμμαθητές τους. Τέτοια παιχνίδια ήταν το «Αλάτι ψιλό» και «Το κρυφτό» που εξακολουθούν
να παίζονται ακόμα και σήμερα!
Στο παιχνίδι «Αλάτι ψιλό», τα παιδιά
(περισσότερα από 4) καθόντουσαν σε έναν κύκλο. Ένα άλλο παιδί χοροπηδούσε γύρω
τους με ένα μαντήλι, τραγουδώντας «…αλάτι ψηλό, αλάτι χοντρό, έχασα τη μάνα μου
και πάω να την βρω, παπούτσια δεν μου πήρε να πάω στο σχολειό…. αλάτι ψηλό,
αλάτι χοντρό…». Κάποια στιγμή διακριτικά
άφηνε το μαντήλι πίσω από ένα καθισμένο παιδί. Όταν το καταλάβαινε εκείνο, σηκωνόταν, έπιανε το μαντήλι και άρχιζε να κυνηγά
το παιδί που το άφησε. Για να κερδίσει
έπρεπε να προφτάσει να το πιάσει, πριν το εκείνο προλάβει να καθίσει στη θέση
του και να του την πάρει. Το παιδί που δεν τα κατάφερνε, γινόταν «μάνα» και το
παιχνίδι συνεχιζόταν με τον ίδιο τρόπο…
Το κρυφτό παιζόταν με πάνω από τρία παιδιά.
Ένα απ’ αυτά έκλεινε τα μάτια του και άρχιζε να μετρά έως το 10 ή κάποιο άλλο
αριθμό που συμφωνούσαν. Κατά τη διάρκεια του μετρήματος, τα υπόλοιπα παιδιά έψαχναν κρυψώνες να κρυφτούν. Όταν
τελείωνε το μέτρημα, το παιδί αυτό ξεκινούσε το ψάξιμο με τη φράση «Φτου και
βγαίνω», προσπαθώντας να ανακαλύψει τα άλλα παιδιά και να «φτύσει» στο σημείο
που μετρούσε λέγοντας «φτου» και το όνομα του παιδιού που ανακάλυψε.
Τα άλλα παιδιά φυσικά, προσπαθούσαν να
είναι καλά κρυμμένα και να προλάβουν να «φτύσουν» εκείνα πρώτα, είτε χωρίς να τα
ανακαλύψει το άλλο παιδί, είτε πριν τα «φτύσει» εκείνο όταν τα ανακάλυπτε.
Στο τέλος, αν όλοι κατάφερναν να «φτύσουν» αυτόν που μέτρησε, τότε έμενε στη θέση του και ξανά μετρούσε αλλιώς τη θέση του
την έπαιρνε κάποιος από αυτούς που δεν κατάφεραν να «φτύσουν» πρώτοι και το
παιχνίδι επαναλαμβανόταν…
Κρητικού Δόμνα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου